Powiązane artykuły
Duchowy, teologiczny i duszpasterski przewodnik po tajemnicy Wniebowstąpienia w codziennym życiu
Wprowadzenie: Ponad chmury – żywa obietnica
Czterdzieści dni po radosnym uniesieniu Zmartwychwstania, Kościół, żyjąc rytmem kalendarza liturgicznego, obchodzi jedno z najgłębszych, choć często zapomnianych świąt: Wniebowstąpienie Pańskie. Nie chodzi tu jedynie o przypomnienie spektakularnego momentu, w którym Jezus „wznosi się do nieba”; chodzi o coś znacznie głębszego: Chrystus, uwielbiony Król, powraca do Ojca, aby przygotować nam miejsce.
Tajemnica ta mówi o przeznaczeniu, nadziei i misji. Przypomina nam, że nie zostaliśmy stworzeni do tego, by utknąć w tym, co ziemskie, lecz zostaliśmy powołani do życia wiecznego. Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, w świecie, który biegnie na oślep i zapomina o sensie transcendencji, orędzie Wniebowstąpienia jest orędziem sensu, obietnicy i przyszłości.
1. Biblijne fundamenty i świadectwo historyczne
Opis Wniebowstąpienia znajdujemy przede wszystkim w dwóch fragmentach Pisma Świętego:
- Dzieje Apostolskie 1,9–11:
„Po tych słowach uniósł się w ich obecności i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy jeszcze wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, stanęli przy nich dwaj mężowie w białych szatach i rzekli: ‘Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba.’”
- Łk 24,50–53:
„Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce, błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba.”
Oba teksty są zgodne co do jednego kluczowego faktu: Jezus nie znika – On wstępuje. Nie rozpływa się w powietrzu, ale wchodzi w nowy stan istnienia, chwalebny i niebiański, w pełnej komunii z Ojcem.
Wniebowstąpienie nie jest ucieczką ze świata, lecz ukoronowaniem ziemskiej misji Mesjasza. Po zwycięstwie nad śmiercią i grzechem przez krzyż i zmartwychwstanie, Jezus powraca do chwały, która była Jego jako Syna Bożego i Pana historii.
2. Znaczenie teologiczne: Chrystus jako Król i Wieczny Pośrednik
a. Jezus, Król ukoronowany
Wraz ze Wniebowstąpieniem Jezus nie opuszcza swojego Kościoła: On wstępuje jako Król, by zasiąść na tronie w niebie. Święty Paweł pisze:
„Bóg wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką Zwierzchnością i Władzą, i Mocą, i Panowaniem” (Ef 1,20–21).
Wniebowstąpienie to ukoronowanie zmartwychwstałego Pana, moment, w którym Jego uwielbione człowieczeństwo zostaje wprowadzone do chwały Ojca. Od tego czasu prowadzi On historię i towarzyszy swojemu Kościołowi jako Dobry Pasterz.
b. Jezus, Najwyższy Kapłan i Pośrednik
Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK 662) naucza: Chrystus „wszedł nie do świątyni zbudowanej ręką ludzką, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga”. Jest On Pośrednikiem, który nieustannie za nami oręduje i zapewnia nieustanne wylanie Ducha Świętego.
Oznacza to, że Jezus nieustannie modli się za nas z nieba. Jest naszym Orędownikiem, Naszym Pośrednikiem, Najwyższym Kapłanem, który przedstawia Ojcu nasze życie.
c. Chrystus przygotowuje nam miejsce
Jezus sam obiecał:
„W domu mojego Ojca jest mieszkań wiele… Idę przygotować wam miejsce” (J 14,2).
Wniebowstąpienie jest wypełnieniem tej obietnicy: Chrystus otwiera nam bramy nieba. On już tam jest – jako pierworodny spośród zmartwychwstałych – abyśmy mogli do Niego dołączyć.
3. Duchowe i egzystencjalne implikacje
a. Jesteśmy pielgrzymami – nie obywatelami tej ziemi na zawsze
Wniebowstąpienie przypomina, że naszą prawdziwą ojczyzną jest niebo (por. Flp 3,20). To życie – ze swoimi radościami i cierpieniami – jest drogą, a nie celem ostatecznym. Żyć tajemnicą Wniebowstąpienia to codziennie patrzeć oczami wieczności, znosić cierpienia z nadzieją, wiedząc, że Chrystus zwyciężył i czeka na nas.
b. Nasze ciało i człowieczeństwo są powołane do chwały
Chrystus nie wstąpił jako czysty duch, lecz z uwielbionym ciałem. To oznacza, że nasze człowieczeństwo nie jest odrzucone, ale wyniesione. Nasze ciało, emocje, historia – wszystko to zmierza ku ostatecznemu odkupieniu. To nadaje głęboką godność naszemu istnieniu i wzywa nas, byśmy przeżywali nasze ciało jako świątynię Ducha Świętego.
c. Stopami po ziemi, ale oczami ku niebu
Aniołowie w Dz 1 mówią jasno: „Czemu stoicie i wpatrujecie się w niebo?”. Wniebowstąpienie nie jest zachętą do ucieczki, lecz do misji. Jezus wstępuje, ale nas posyła: byśmy ewangelizowali, przemieniali świat i byli świadkami Jego Królestwa.
4. Przewodnik teologiczno-duszpasterski: jak żyć Wniebowstąpieniem na co dzień
1. Odnów swoją nadzieję
- Codziennie pamiętaj, że Chrystus króluje w niebie.
- W osobistych, rodzinnych, kościelnych kryzysach powtarzaj z wiarą: Jezus Chrystus żyje i zasiada po prawicy Ojca.
- Módl się uważnie słowami Credo, pozwalając, by fraza „wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Ojca” była źródłem pokoju i ufności.
2. Ofiaruj swoje życie jako duchową ofiarę
- Jednocz swój dzień z dniem Chrystusa: pracę, zmęczenie, radości.
- Każdego ranka mów: Jezu, ofiaruję Ci ten dzień; przedstaw go Ojcu jako żywą ofiarę.
3. Szukaj spraw niebieskich, nie gardząc ziemskimi
- Święty Paweł zachęca: „Dążcie do tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadający po prawicy Boga” (Kol 3,1).
- To nie oznacza ucieczki od świata, lecz życie światem z perspektywy nieba.
- Znajduj czas na ciszę, modlitwę, kontemplację – nawet po prostu patrząc w niebo – aby pamiętać o swojej wiecznej tożsamości.
4. Bądź aktywnym świadkiem Królestwa
- Wniebowstąpienie posyła nas do kontynuowania misji Chrystusa.
- W domu, pracy, wspólnocie: bądź znakiem Królestwa Bożego poprzez sprawiedliwość, miłość, służbę i wiarę.
- Pytaj siebie: Czy każdą decyzją przygotowuję się na to miejsce, które Chrystus mi obiecał?
5. Żyj liturgicznie i sakramentalnie
- Uczestnicz w Eucharystii z sercem skierowanym ku niebu: tam naprawdę jesteś zjednoczony z Chrystusem.
- Przyjmuj Komunię Świętą świadomie – jednoczysz się z Panem uwielbionym i żywym; każda Msza Święta to uczestnictwo w Jego już obecnym Królestwie.
5. Wniebowstąpienie dziś: pilne wezwanie do podniesienia wzroku
Żyjemy w czasach niepewności, indywidualizmu, wojen, kryzysów społecznych i duchowego zamieszania. W tym kontekście Wniebowstąpienie jest lekarstwem i kompasem:
- Przypomina: nie jesteśmy sami – Chrystus króluje.
- Pociesza: oręduje za nami i czeka na nas.
- Porusza: mamy konkretną misję w świecie.
- Ukierunkowuje: niebo jest naszym prawdziwym domem, a my jesteśmy w drodze.
Wniebowstąpienie jest poniekąd antidotum na rozpacz. Jeśli Jezus zwyciężył i zasiada po prawicy Ojca, to: historia ma sens, nasze życie ma kierunek, a nasza wiara nie jest daremna.
Zakończenie: Wstępować z Chrystusem – już tu, na ziemi
Chrystus nie wstępuje, by się od nas oddalić, ale by być jeszcze bliżej – przez Ducha Świętego. Nie opuszcza świata, lecz obejmuje go z wysoka i przygotowuje dla nas wieczną ucztę.
Niech każdy z nas – stopami mocno stąpając po ziemi, ale z sercem wzniesionym ku górze – przeżywa Wniebowstąpienie jako to, czym naprawdę jest: żywą obietnicą, wezwaniem do świętości i zapowiedzią chwały, która nas czeka.
„Gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje” (Mt 6,21).
Niech naszym skarbem będzie niebo, gdzie Chrystus nas wyprzedził jako Król i Brat. A nasze życie – zjednoczone z Jego – niech będzie aktywnym przygotowaniem na dzień, w którym, dzięki Jego łasce, usłyszymy Jego głos wołający nas po imieniu do miejsca, które nam przygotował.
