Powiązane artykuły
Wstęp: A jeśli powiedziano Ci nieprawdę?
Żyjemy w czasach, gdy słowo „równość” przedstawiane jest jako najwyższa wartość moralna i społeczna. Politycy, nauczyciele, influencerzy, a nawet niektórzy księża powtarzają jak mantrę: wszyscy jesteśmy równi, równość praw, równość szans, parytet płci i tak dalej. Ale czy równość rzeczywiście jest wartością chrześcijańską? Czy Jezus Chrystus głosił równość? Czy można oprzeć autentyczną moralność chrześcijańską na tym założeniu?
Odpowiedź – choć może zabrzmieć niewygodnie – jest jasna z punktu widzenia biblijnego, teologicznego i historycznego: równość nie jest wartością chrześcijańską. Nie była nią w pierwszych wiekach Kościoła, nie była dla Ojców i Doktorów Kościoła, i nie jest w trwałym Magisterium Kościoła katolickiego.
Ale to stwierdzenie nie oznacza, że chrześcijaństwo neguje ludzką godność lub promuje niesprawiedliwość. Wręcz przeciwnie: chrześcijaństwo idzie znacznie dalej niż równość i proponuje coś o wiele bardziej radykalnego i przemieniającego – miłość, sprawiedliwość i komunię w prawdzie.
W tym artykule chcemy rozwiać popularne mity, ukazać blask Ewangelii i zaproponować praktyczny przewodnik, jak żyć jako prawdziwi chrześcijanie w świecie, który zapomniał o Bogu.
1. Skąd się wziął mit: równość jest córką nowoczesności, nie Ewangelii
Idea równości jako najwyższej wartości nie wywodzi się z Ewangelii ani z Tradycji Kościoła. Pochodzi z oświeceniowej filozofii XVIII wieku. Myśliciele tacy jak Rousseau, Voltaire i Marks głosili, że człowiek powinien wyzwolić się z każdej hierarchii – boskiej lub ludzkiej – i że wszyscy powinni być równi: w prawach, warunkach życia, funkcjach.
Te idee, podsycane przez racjonalizm i materializm, dały początek wielkim rewolucjom nowoczesnym: Rewolucji Francuskiej, Rewolucji Październikowej, rewolucji kulturowej. Wszystkie obiecywały równość… i wszystkie skończyły się represjami i rozlewem krwi.
Chrześcijaństwo natomiast nie obiecuje równości warunków życia, lecz zbawienie wieczne i synostwo Boże, które nie zależy od pochodzenia, płci czy koloru skóry, ale od łaski.
„Albowiem u Boga nie ma względu na osobę.” (Rz 2,11)
Ten werset św. Pawła, często błędnie interpretowany, nie oznacza, że Bóg widzi nas wszystkich jednakowymi we wszystkim, lecz że nie rozdziela swej łaski według ludzkich kryteriów. Nie jest stronniczy – ale stwarza prawdziwe różnice.
2. Co naprawdę mówi Biblia o równości
W całym Piśmie Świętym przewija się jeden temat: Bóg wybiera, rozróżnia, tworzy hierarchie, przydziela różne funkcje.
Od samego stworzenia widać porządek zamierzony przez Boga:
- Mężczyzna został stworzony pierwszy, a kobieta jako pomoc odpowiednia dla niego (Rdz 2,18–23).
- Istnieje hierarchia między stworzeniami: aniołowie, ludzie, zwierzęta…
- Izrael zostaje wybrany spośród wszystkich narodów.
- W Kościele są apostołowie, uczniowie, wierni, biskupi, świeccy, zakonnicy…
Sam Chrystus, stawszy się człowiekiem, dobrowolnie poddaje się strukturze hierarchicznej: rodzi się z niewiasty, jest poddany Maryi i Józefowi, spełnia wolę Ojca.
Gdy apostołowie spierają się, kto z nich jest największy, Jezus nie mówi: „Wszyscy jesteście równi.” Przeciwnie – uczy pokory:
„Jeśli ktoś chce być pierwszy, niech będzie ostatni ze wszystkich i sługą wszystkich.” (Mk 9,35)
Nie neguje hierarchii – przemienia ją miłością.
Św. Paweł mówi jasno:
„Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch.” (1 Kor 12,4)
Różnorodność ról – jedność w Duchu. Nie ideologiczna równość.
3. Teologia chrześcijańska: godność, a nie równość
Kościół stanowczo naucza, że wszyscy ludzie mają tę samą godność ontologiczną – to znaczy, wszyscy są stworzeni na obraz i podobieństwo Boże i powołani do zbawienia. W tym podstawowym sensie istnieje równość.
Ale to nie oznacza, że jesteśmy równi pod względem natury, funkcji, zdolności czy powołania. Jak uczy św. Tomasz z Akwinu:
„Nierówność jest zamierzona przez Boga, ponieważ dzięki niej objawia się piękno porządku i harmonii wszechświata.”
(Summa Theologiae, I q.47 a.2)
Chrześcijaństwo uznaje jedność w różnorodności: jedność Mistycznego Ciała Chrystusa, w którym każdy członek ma inną funkcję. Próba uczynienia wszystkich jednakowymi, wymiennymi, jednolitymi – to deformacja Bożego planu.
4. Niebezpieczeństwa bałwochwalczego kultu równości
Gdy równość staje się absolutnym dogmatem, rodzi się wiele zagrożeń:
- Zniszczenie naturalnej rodziny: negując różnice między mężczyzną a kobietą, niszczy się komplementarność ustanowioną przez Boga.
- Ujednolicenie w dół: zamiast promować doskonałość, wywyższa się przeciętność, „bo wszyscy są równi”.
- Bunt przeciwko legalnej władzy: posłuszeństwo postrzegane jest jako niewola.
- Zamęt w powołaniach: wszyscy chcą robić wszystko – także w Kościele – i domagają się święceń kobiet czy zniesienia celibatu.
Taka kultura, głęboko antychrześcijańska, nie wyzwala człowieka – tylko go ogłupia i zniewala.
5. Co chrześcijaństwo proponuje zamiast równości
5.1 Miłość, a nie równość
Jezus nie przyszedł głosić równości, lecz miłość:
„To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem.” (J 15,12)
Miłość uznaje godność drugiego – nie dlatego, że jest „równy”, ale dlatego, że jest dzieckiem Bożym. Miłość akceptuje różnice, służy z pokorą, buduje prawdziwą wspólnotę.
5.2 Sprawiedliwość, nie ujednolicenie
Chrześcijańska sprawiedliwość daje każdemu to, co mu się należy – według stanu, zasług, powołania. Nie wszyscy otrzymują tyle samo, jak pokazuje przypowieść o talentach (Mt 25,14–30), ale wszyscy są wezwani do wierności i owocności.
5.3 Jedność w prawdzie, nie w relatywizmie
Kościół jest rodziną, a nie demokratycznym zgromadzeniem równych. Jego jedność nie opiera się na jednolitości, lecz na wspólnej prawdzie, sakramentach i posłuszeństwie Magisterium. To jedność organiczna, hierarchiczna, sakramentalna i duchowa.
6. Praktyczny przewodnik dla chrześcijan w świecie obsesji na punkcie równości
A. Przekształć swój sposób patrzenia
- Nie bój się różnic – uznaj je jako część Bożego planu.
- Nie myl godności z równością funkcjonalną.
- Doceniaj swoje powołanie, stan życia, miejsce w Kościele.
B. Formuj sumienie
- Czytaj Katechizm Kościoła Katolickiego, szczególnie części o sprawiedliwości, miłości, godności ludzkiej i powołaniu.
- Pogłębiaj naukę Ojców Kościoła i wielkich teologów.
C. Buduj wspólnoty żywe, nie ideologiczne
- Twórz jedność opartą na prawdzie i służbie, nie na sloganach.
- Dawaj świadectwo Kościoła hierarchicznego, a jednocześnie głęboko ludzkiego.
D. Upominaj z miłością, ale stanowczo
- Gdy ktoś mówi, że równość to wartość chrześcijańska – życzliwie wyjaśnij, używając Pisma Świętego i doktryny.
- Nie milcz w obliczu błędu z lęku przed „dzieleniem”.
E. Proś o pokorę w modlitwie
- Przyjęcie różnic wymaga pokory. Proś Boga o łaskę radosnego i wiernego życia w twojej roli w świecie i Kościele.
Zakończenie: Królestwo Boże to nie równościowa republika
W Królestwie Bożym są królowie, prorocy, cisi święci, męczennicy, dziewice, matki, chłopi, papieże. Każdy ma swoje miejsce, swoje powołanie, swoją nagrodę. Wszyscy są powołani do świętości – nie do równości.
Równość, jako ideologia, obiecuje sprawiedliwość i pokój, ale przynosi podziały, frustrację i pychę. Chrześcijaństwo, wierne swemu Panu, proponuje coś o wiele większego i trudniejszego: komunię w prawdzie, miłość akceptującą różnice, sprawiedliwość szanującą Boży porządek.
„Bóg pysznym się sprzeciwia, pokornym zaś daje łaskę.” (1 P 5,5)
Nie chodzi o to, byśmy byli równi.
Chodzi o to, byśmy byli święci.
